“…Energy and externalized eruptions, the peristaltic properties of form, the unfolding and swirling of color mutating into a script, a displacement, which is phototropic and by extension spatial, and am imprint – these are the factors which inspire Maria Christea and have bestowed on her the boldness to make the transition from the two dimensions in which she worked until recently into three.

The planned and self-negating form which gives signification to the transformations of matter in terms of mass and plasticity manifests itself, in the shapes of Maria Christea, as the dramatically presented functioning of opposing forces in space. The internalized structural articulation of the earlier works has now transformed itself, in these new series of constructions, into an externalized dialogue of textures, tones, pulsations and materials.​

Old pieces of wood and metal, sheets of paper, light sparking from electric lamps or radiating from its own sources and reflections, combine to create complexes, each complex differs from the others, or is as if we were becoming aware of various versions of a truth to be found on the thresholds of the perceptible. The works of Maria Christea strike us as indicative testimony to a wide range of activities, of whose vitalizing and pulsating properties and records we can discern only murky hints.

The painter Maria Christea reveals the sources of light, and spectral colour by means of a pocess which is erotic, competitive and interactive.​​

The concentrations and developments of matter become light and script in space. Conversely, light and color acquire material existence so as to resemble matrices of generation and, simultaneously, hiding-places – places where time is trapped and decay becomes enslaved…”

...«Ενέργειες και εξωτερικευμένες εκρήξεις, περισταλτικές ιδιότητες της φόρμας, εκδιπλώσεις και περιδινήσεις του χρώματος που μεταλάσσεται σε γραφή, φωτοτροπικά, κατ’ επέκταση χωρικό εκτόπισμα και αποτύπωμα, εμπνέουν την Μαρία Χρηστέα, έτσι ώστε να αποτολμήσει να περάσει από τις δυο – μέχρι πρότινος - στις τρεις διαστάσεις.

Η σχεδιαζόμενη και αυτοαναιρούμενη μορφή που σημασιοδοτεί τις ογκοπλαστικές μεταμορφώσεις της ύλης, εμφανίζεται στις φόρμες της Μαρίας Χρηστέα ως δραματουργικά παρουσιαζόμενη λειτουργία αντιθετικών δυνάμεων στον χώρο. Η εσωτερικευμένη δομική άρθρωση των προγενέστερων έργων της, μετασχηματίζεται, στην νέα αυτή σειρά κατασκευών της, σ’ έναν εξωτερικευμένο διάλογο υφής, τόνων, δονήσεων και υλικών.

Παλαιά ξύλα, μέταλλα, χαρτί, φως που σπινθυρίζει από ηλεκτρικές λυχνίες ή ακτινοβολεί μέσα από τις πηγές και τους αντικατοπτρισμούς του, δημιουργούν όλα ένα σύμπλοκο. Κάθε φορά διαφορετικά ή σαν να συλλαμβάνει κανείς ποικίλες εκφάνσεις μιας αλήθειας που ψηλαφείται στα κράσπεδα του αισθητού. Γιατί, τα έργα της Μαρίας Χρηστέα παρουσιάζονται ως κατ’ ένδειξιν μαρτυρίες μιας μεγάλης κλίμακας δραστηριοτήτων, που μόνον τα ύφαλα των ζωογόνων, παλμογενετικών ιδιοτήτων και καταγραφών τους, μπορούμε να διακρίνουμε.

Η ζωγράφος φανερώνει το λίκνο του φωτός και του φασματικού χρώματος, μέσα από μία ερωτική, ανταγωνιστική και αλληλεπενεργητική διαδικασία.

Συμπυκνώσεις κι αναπτύγματα της ύλης, γίνονται φως και γραφή στον χώρο. Από την άλλη πλευρά πάλι, το φως και το χρώμα αποκτούν υλικές υποστάσεις, που θυμίζουν μήτρες γένεσης και ταυτόχρονα κρυσφύγετα. Εκεί, όπου ο χρόνος παγιδεύεται και η φθορά εξανδραποδίζεται.»...​