[un]known destinations, chapter II: shell // the politics of being, 15th high school, Kypseli, Athens, curator Dr Kostas Prapoglou

Breathing Space, a two-channel video installation by Mary Christea, creates an oneiric situation where upon entering the basement area visitors are confronted by sea waves placidly invading the floor and its adjacent walls. Choosing this particular location – an area marking the physical beginning of the tunnel leading to the Evelpidon Military Academy, now blocked off – the artist acknowledges those parameters of historicity that attest to the multi- layered uniqueness of the shell. Confined within its walls, memories from the past emerge to the surface interrupting the status of its current silence. These are the multifaceted experiences of being, an ontological cycle transmuted into a tide that violently pervades the empty space. Charged with emotional power, they claim their own existence within present time. Christea’s work unfolds as a mental excavation of the past, simultaneously signifying the displacement of memory that is very often suspended, initiating a hint of discontinuity and uttering the loss of historical balance. The poetic idiosyncrasy of this installation implores the spectator to consider the implications of historical disruption, their gradual segregation from the past and, eventually, their reconciliation with their very own identity.

[α]γνωστοι προορισμοί, κεφάλαιο ΙΙ:κέλυφος // η πολιτική της ύπαρξης, 15ο Λύκειο, Κυψέλη, Αθήνα, επιμέλεια Δρ Κώστας Πράπογλου

Breathing Space (2018), η δικάναλη βίντεο-εγκατάσταση της Μαίρης Χρηστέα, δημιουργεί μια ονειρική κατάσταση όπου, καθώς εισέρχονται στην περιοχή του υπογείου, οι επισκέπτες βρίσκονται αντιμέτωποι με κύματα θάλασσας που γαλήνια εισβάλλουν στο δάπεδο και στους όμορους τοίχους. Επιλέγοντας το συγκεκριμένο μέρος από όλο το υπόλοιπο κτίριο – μια περιοχή που σηματοδοτεί την αρχή της σήραγγας που οδηγεί στη Σχολή Ευελπίδων και που τώρα πλέον έχει φραγεί – η καλλιτέχνις αναγνωρίζει εκείνες τις παραμέτρους ιστορικότητας που μαρτυρούν τη μοναδικότητα πολλαπλών επιπέδων του κελύφους. Έγκλειστες μέσα στους τοίχους του, μνήμες από το παρελθόν αναδύονται στην επιφάνεια διακόπτοντας την τωρινή́ κατάσταση σιωπής του. Αυτές είναι οι πολυεπίπεδες εμπειρίες της ύπαρξης, ένας οντολογικός κύκλος που μεταλλάσσεται σε παλίρροια και βίαια διαχέεται στον άδειο χώρο. Φορτισμένες με συναισθηματική δύναμη, διεκδικούν την ίδια τους την ύπαρξη μέσα στον παρόντα χρόνο. Το έργο της Χρηστέα ξετυλίγει μια νοητική ανασκαφή του παρελθόντος, εκφράζοντας ταυτόχρονα τον εκτοπισμό της μνήμης που πολύ συχνά́αποσύρεται. Πυροδοτεί́ έναν υπαινιγμό διαταραχής δίνοντας έμφαση στην απώλεια της ιστορικής ισορροπίας. Η ποιητική́ ιδιοσυγκρασία της εγκατάστασης ζητά από το θεατή να αναλογιστεί τις επιπτώσεις της ιστορικής ασυνέχειας, τη διαδοχική τους απομόνωση από το παρελθόν και τελικά, την συμφιλίωσή τους με την ίδια τους την ταυτότητα.